Dotyczy gleb wcześniej podmokłych lub zalewanych, użytkowanych jako ekstensywne TUZ (zwłaszcza w glebach organicznych). Stosunki wodno- powietrzne w glebach są nadrzędnym czynnikiem decydującym o typie i intensywności mikrobiologicznych procesów przemian związków węgla i azotu. W zdecydowanej większości przypadków na TUZ istnieją systemy melioracji odwadniającej, której celem było odprowadzenie nadmiaru wody z gleby. Wyniki badań krajowych i zagranicznych pozwalają na stwierdzenie, że zwiększenie uwilgotnienia i podniesienie zwierciadła wód pozwala na zmniejszenie emisji CO2 z gleb pod TUZ o ok. 20% (o ok. 3,2 t CO·ha-1 rocznie). Wpływ zwiększenia wilgotności gleby na emisję N2O może być różny (uzależniony od indywidualnych warunków glebowych). Można jednak oczekiwać, że wzrost wilgotności gleby może przyczynić się do wzrostu emisji N2O o kilkadziesiąt procent (≥ 1,6 kg N2O·ha-1). Wzrost wilgotności gleby zwiększy również emisję CH4 z gleb pod TUZ z poziomu minimalnego do 13-822 kg CH4·ha-1 rocznie. Wzrost wilgotności gleb i podniesienie zwierciadła wód spowoduje zmniejszenie plonów runi łąkowej/ pastwiskowej na glebach organicznych. Należy spodziewać się, że wzrost emisji GHG w wyniku wzrostu emisji N2O i CH4 (w przeliczeniu na eq CO2) w wyniku zastosowania praktyki może znacznie przekroczyć efekt ograniczenia emisji CO2 z gleby (nawet o > 6987 eq CO2·ha-1 rocznie). W związku z tym praktyka może mieć ograniczone wykorzystanie.
Wdrożenie praktyki
Zaleca się warunkowo w celu realizacji innych celów niż redukcja GHG.
Ocena potencjału redukcji
10%.
Koszty wdrożenia
Trudne do oszacowania.
Możliwość aplikacji
Aktualnie i w przyszłości praktyka trudna (2) ponieważ budowane w Polsce w okresie 1945-2015 instalacje i systemy drenarskie mają na ogól charakter odwadniający a nie nawadniający. Trudny o oceny jest nakład środków i robocizny na dostosowanie/likwidację terenów i znajdującej się tam infrastruktury do wdrożenia praktyki.
Docelowy typ gospodarstw
Przewiduje się, że praktykę mogą wdrożyć gospodarstwa ekologiczne, 5% gospodarstw mogących wdrożyć praktykę.
Konsekwencje wdrożenia
Konsekwencje wdrożenia praktyki polegają na odtworzeniu naturalnego lub zbliżonego do naturalnego stanu środowiska przyrodniczego. Praktyka może przyczynić się do wzrostu bioróżnorodności i rozwoju dziko żyjących zwierząt i roślin. Ponadto wdrożenie praktyki przyczyni się do retencji wody oraz będzie indukowała naturalne procesy oczyszczania się wód z nadmiaru biogenów. Wdrożenie praktyki może sprzyjać rozwojowi turystyki oraz promocji aktywnego wypoczynku ludności.
Negatywną konsekwencją wdrożenia praktyki będzie wzrost emisji GHG (CH4 i N2O) z gruntów.
Ponadto wdrożenie praktyki będzie wiązało się z poniesieniem trudnych do oszacowania nakładów związanych z relokacja siedlisk i gospodarstw rolnych, budową systemów nawadniających i innych prac inżynieryjnych.
Możliwość szacowania
ITP (monitoring zawartości próchnicy glebowej), IB IOŚ (monitoring emisji CO2 N2O z gleb prawnych), organizacje ekologiczne, rejestracja stanu wdrożenia praktyki – ODR.
Możliwość uwzględnienia w metodologii KOBiZE
Aktualnie nie istnieje.
Sposób wdrożenia i promocji
Wdrażanie praktyki może odbywać się w ramach WPR Greening (Utrzymanie proekologicznych łąk), Program rolno-środowiskowo-klimatyczny pakiet 3 Ochrona cennych siedlisk. W procesie tym powinny aktywnie uczestniczyć ARiMR, organizacje ekologiczne, Samorządy Regionalne.