Dopływ resztek pożniwnych do gleby zwiększa sekwestrację węgla w glebie, a tym samym zmniejsza emisję CO2 do atmosfery w produkcji roślinnej. Ocenia się, że w zależności od typu gleby sekwestracja węgla wynikająca z przyorania resztek roślinnych może być odpowiedzialna za zmniejszenie emisji CO2 z gleby o 400-600 kg CO2·ha-1 (3,3 – 6,7%) w systemie uprawy płużnej. W praktyce efekt mitygacji emisji GHG może być mniejszy od oczekiwanego ze względu na możliwy wzrost emisji N2O w wyniku wzrostu zawartości łatwo mineralizującej się substancji organicznej indukującej procesy redukcji utlenionych form azotu. Z drugiej strony w przypadku zagospodarowania resztek pożniwnych ubogich w azot (słoma zbóż) mineralne formy azotu w glebie (prekursor procesów nitryfikacji i denitryfikacji) ulegają intensywnie procesowi sorpcji biologicznej istotnie ograniczającemu mobilność i aktywność związków azotu w glebie. Dlatego wpływ wdrożenia praktyki na wielkość emisji N2O z gleby jest trudny do oszacowania.
Proponuje się praktykę redukcji GHG polegającą na promocji lub zobligowaniu praktyki rolniczej do przyorywania resztek roślinnych.
Potencjał redukcyjny GHG
Przewiduje się, że wdrożenie praktyki pozwoli na zmniejszenie emisji CO2 w produkcji roślinnej o maksymalnie o 7% tj. 600 kg CO2·ha-1 rocznie.
Ocena potencjału redukcji
30-50%.
Koszty wdrożenia
Brak danych.
Możliwość aplikacji
Aktualnie i w przyszłości praktyka łatwa do wdrożenia.
Docelowy typ gospodarstw
Wszystkie typy gospodarstw, 70-80% gospodarstw mogących wdrożyć praktykę.
Konsekwencje wdrożenia
Praktyka powinna przede wszystkim korzystnie wpływać na jakość środowiska przyrodniczego poprzez zwiększenie zawartości materii organicznej w glebie dzięki sekwestracji wygala (poprawa warunków glebowych powinna sprzyjać wzrostowi plonów roślin). Dopływ składników pokarmowych w resztkach roślinnych powinien spowodować zmniejszenie zużycia mineralnych nawozów NPK. Może to poprawiać konkurencyjność gospodarstw poprzez pomniejszenie nakładów na podstawowe środki produkcji. Praktyka, w związku z tym będzie też sprzyjać ograniczeniu strat składników pokarmowych roślin w tym azotu do hydrosfery i atmosfery poprawiając jakość wód gruntowych i powierzchniowych i powietrza. Praktyka może sprzyjać zwiększeniu emisji N2O z gleby ze względu na wprowadzenie do niej związków azotu i węgla – prekursorów denitryfikacji.
Możliwość szacowania
IB IUNG (monitoring zawartości próchnicy glebowej), IB IOŚ (monitoring emisji CO2 z gleb prawnych), wprowadzenie obowiązku kontroli zawartości próchnicy w glebach uprawnych (laboratoria uczelni rolniczych, instytutów, Stacja Chemiczno-Rolnicza), rejestracja stanu wdrożenia praktyki – ODR.
Możliwość uwzględnienia w metodologii KOBiZE
Nie istnieje.
Sposób wdrożenia i promocji
Dotychczasowe działania w obrębie Programu rolno-środowiskowego oraz promocja praktyki z zaangażowaniem ARiMR, ODR, Izb Rolniczych, Samorządów Regionalnych, Zrzeszeń Branżowych i Grup Producenckich.
Odniesienie do ROW
Praktyka znajduje odniesienie w dotychczasowych rozwiązaniach Program rolno-środowiskowy pakiet 1 Rolnictwo zrównoważone.